Ons zorgsysteem staat onder druk. De personeelstekorten worden steeds groter, het aantal ouderen neemt toe. We weten dat er iets moet gebeuren, maar wat dan? Om het gesprek hierover op een laagdrempelige manier op gang te brengen, heeft elke woonzorglocatie van Savant het opvallende bankje ‘Praat vandaag over morgen’ gekregen. Wij mochten aanschuiven bij een gesprek in Savant Hof van Bethanië in Mierlo.
Elske Verspaget en Marika Berghuis nemen plaats op het bankje. Marika is verbinder, Elske is leerling en zit in het laatste jaar van haar opleiding Verpleegkunde.
“Het aantal ouderen neemt toe. Hoe kijk jij daar tegenaan?”, vraagt Marika aan Elske: “Wij zien dat de doelgroep die hier komt wonen steeds diverser wordt. De jongste bewoners zijn begin zeventig, de oudste bewoner is 98 jaar. Die diversiteit zien we ook terug in de zorgbehoeften van mensen. Het vraagt creativiteit en flexibiliteit om goed in te spelen op wat mensen nodig hebben. Je kunt niet meer standaard bij iedereen volgens vaste protocollen werken. Ik vind dat een leuke uitdaging, maar ik merk dat het voor sommige collega’s ook best lastig is om steeds te moeten schakelen. Met het diverser worden van onze doelgroep, wordt ook de mantelzorg diverser. We hebben hier bijvoorbeeld een bewoner van 97 jaar, haar dochter is 77. Die is heel anders belastbaar en inzetbaar dan een mantelzorger die 45 of 50 jaar is. Ook daarin is dus maatwerk nodig; wat je van de ene mantelzorger kunt vragen, kun je aan de andere mantelzorger niet vragen.”
Elske: “Soms hebben bewoners het idee: ik heb iets, dus ik heb zorg nodig. Maar misschien kan iemand veel meer dan hij zelf denkt. Ik denk dat dat stukje draagkracht en onafhankelijkheid nog wel een beetje kan groeien.”
Grenzen van de zorg
Elske vervolgt: “Het is lastig om één lijn te trekken in de zorg die je wel en niet kunt leveren. Het is gewoon niet zo zwart-wit, met sommige situaties moet je anders en creatief omgaan. In ons team praten we daar regelmatig over. Ik denk dat dit ook goed besproken moet worden tijdens opnamegesprekken en rondleidingen. Het is belangrijk dat mensen, voordat ze binnenkomen, weten welke hulp en ondersteuning wij met alle liefde en plezier bieden. Maar ook waar de grenzen liggen van wat wij kunnen doen. Niet om mensen af te schrikken, maar wel om te zorgen dat zij een realistisch beeld hebben van wat ze kunnen verwachten. Daarbij zullen we dus ook nog meer moeten kijken of we de mantelzorg, het sociale netwerk of een technologisch hulpmiddel kunnen inzetten.”
Draagkracht
Volgens Elske is het ook belangrijk om te focussen op draagkracht en zelfregie. “Soms hebben bewoners het idee: ik heb iets, dus ik heb zorg nodig… Maar dat is helemaal niet gezegd. Misschien kan iemand veel meer dan hij zelf denkt. Ik denk dat dat stukje draagkracht en onafhankelijkheid nog wel een beetje kan groeien.”
Mooie toekomst
“Hoe kijk je tegen jouw eigen toekomst als zorgprofessional aan?”, vraagt Marika ten slotte. Elske: “Op de eerste dag van mijn opleiding startte ik op de afdeling kleinschalig wonen. Ik wist direct: dit is het voor mij. Ik zie het helemaal zitten om tot mijn 67ste in de zorg te werken. Of tegen die tijd misschien wel tot mijn 80ste. Kom maar op!”