Het is ondertussen geen nieuws meer: Nederland vergrijst en in de zorg zijn grote tekorten. En iedereen verdient goede zorg, maar hoe ziet die zorg er in de toekomst dan uit? Mantelzorger Marieke Kros en verzorgende Loes Vranckx werken al een tijd samen bij Savant van Lenthof in Nuenen en hopen dat er meer mensen willen mantelzorgen. “We kunnen in de zorg nu al niet zonder, laat staan in de toekomst.”
“Mantelzorger ben je niet opeens, daar groei je langzaam in”, zegt Marieke. “Mijn moeder is twee jaar geleden in Savant van Lenthof komen wonen. Ondanks dat ze nu professionele zorg krijgt en ik wat geruster ben om haar veiligheid, help ik haar nog steeds veel.” Marieke is ondertussen gepensioneerd, waardoor ze hier ook wat meer tijd voor heeft gekregen. “Ik ga met mijn moeder naar de kapper en tandarts, breng haar urine weg, zorg dat het appartement op orde is, de was is gedaan en de koelkast gevuld is.”
“Waar kunnen de mantelzorgers jullie het beste mee helpen?”, vraagt Marieke aan Loes. “We zijn heel dankbaar voor alles wat mantelzorgers doen”, zegt Loes. “Op drukke momenten is hun hulp natuurlijk het meest waardevol, bijvoorbeeld tijdens de lunch of het diner waarbij we moeten opletten in de buurtkamer, maar ook mensen eten moeten geven. Of tijdens de zomer vakantie wanneer de bezetting heel krap is.” Marieke: “Ik ben hier zo’n twee tot drie keer per week en help bijvoorbeeld met de lunch. Ik hoop dat meer mensen dit in de toekomst gaan doen.”
Loes vraagt zich hardop af: “Hoe moet dat in de toekomst als mensen nog langer door moeten werken en nog minder tijd hebben voor mantelzorg?” Ze kijkt bezorgd. “De vergrijzing hakt er dubbel in: mensen worden ouder en hebben langer zorg nodig, maar we hebben ook nog minder mensen die in de zorg werken om die ouderen te helpen. Daarnaast worden de mantelzorgers zelf ook steeds ouder. Er moet iets veranderen, we kunnen het niet alleen, we moeten het samen doen.”
Betere voorwaarden
Marieke vraagt aan Loes: “Mantelzorg is natuurlijk belangrijk, maar hoe moet de zorg dan aantrekkelijker worden gemaakt, zodat er wel meer mensen willen werken?” Verzorgende Loes weet dat wel: “Loonsverhoging. En meer tijd voor een rustige pauze in je dienst.”
Marieke ziet ook een rol voor werkgevers: “Je merkt dat één keer zorgverlof vaak wel kan, maar een tweede keer wordt meestal afgewezen. En de werktijden zullen ook flexibeler moeten om goed te kunnen mantelzorgen. En mantelzorgen kan soms ook gewoon extra mentale druk geven.” Loes vult haar aan: “Mensen zijn vaak blij als hun vader of moeder eindelijk een plekje heeft in een woonzorgcentrum. En er leeft bij sommigen de gedachten ‘we betalen toch voor de zorg’. Maar dat is niet meer de realiteit. We zullen het echt samen moeten doen. Mantelzorgers bieden zoveel broodnodige verlichting. Daardoor hebben wij minder stress, stralen we meer rust uit naar de bewoners en dat heeft ook weer een positief effect op hen.”